Polskie tańce narodowe

Taniec

Taniec towarzyszy ludziom właściwie od zawsze. Ludy pierwotne obserwując otaczający ich świat, starały się go w jakiś sposób naśladować, a najprościej było to robić za pomocą instynktownych instrumentów, którymi były ich ciała. Przez kolejne wieki taniec rozwijał się, zaczęła towarzyszyć mu muzyka, powtarzające się ruchy oraz specjalne stroje. Konkretne kultury kształtowały swoje własne tańce, wplatając je w tradycję i przekazując z pokolenia na pokolenie.

Warto jednak zauważyć, że nie tylko ludzie praktykują taniec – widoczny jest on także w świecie zwierząt. Służy on do odstraszania przeciwników ale również do wabienia partnerów, pokazania swoich zalet i prezentowania umiejętności. Ciekawostką jest natomiast fakt, że według obserwacji naukowców, papugi i słonie, podobnie jak my, tańczą głównie dla przyjemności.

Polskie tańce narodowe

Trudno określić kiedy dokładnie wykształciły się polskie tańce ludowe. Według źródeł, Krakowiaka tańczono jednak już za panowania króla Władysława Jagiełły, a więc w XIV wieku, a Polonez i Mazur były powszechnie znane w wieku XVII. Skoczny Oberek i Kujawiak pojawiły się najpóźniej – bo dopiero w XIX wieku. Tańczono wszędzie – zarówno na dworskich salach balowych jak i w wiejskich izbach. Dawało to ludziom radość, pozwalało identyfikować się z polską kulturą, a dobrzy tancerze zazwyczaj stawali się popularni i chętnie zapraszano ich na różne imprezy.

5 polskich tańców narodowych

W Polsce rozróżniamy 5 tańców narodowych. Poniżej przestawiamy krótkie opisy każdego z tańców wraz z linkiem odsyłającym do szerszego opisu i pełniejszej charakterystyki każdego tańca.

Kujawiak

Jak sama nazwa wskazuje, wywodzi się z Kujaw, a swoje początki ma w tamtejszych tańcach weselnych. Składa się z figur ksebka (tańczonej ku sobie w lewo) i odsibka (tańczonej od siebie w prawo). Dla Kujawiaka charakterystyczne jest chodzenie na lekko ugiętych nogach, obroty i przytupywanie. Więcej w poniższym linku:

Mazur

Najprawdopodobniej powstał jako taniec do różnych przyśpiewek. Jest dynamiczny jednak w odbiorze wygląda na lekki i zwiewny. Jego elementami są figury takie jak chociażby hołubce, przytupy czy wybicia. Dla Polaków stał się bardzo ważny, szczególnie w czasach odbudowy państwa (XIX wiek) ponieważ dawał radość i pomagał zachować narodową tożsamość. Więcej w poniższym linku:

Krakowiak

Swoje początki ma w wiejskich tańcach mieszkańców okolic Krakowa. Z czasem po pewnych modyfikacjach, wkroczył jednak także na salony i chętnie tańczyła go szlachta. Jego tempo jest dynamiczne, a jego elementami są najczęściej podskoki, hołubce, zakrzesania, wzajemne gonienie się partnerów oraz mijanie się z innymi parami. Prawdopodobnie Krakowiak zainspirowany był cwałem konia. Więcej w poniższym linku:

Polonez

Jest jednym z najpopularniejszych w tym momencie tańców narodowych. Dzięki ciągle żywej tradycji wykonywania go na studniówkach, chyba każdy z nas zna jego podstawowy krok. Korowody tańczących go par zawsze wyglądają bardzo efektownie i elegancko, na co wpływa jego dostojne tempo oraz płynny krok. Więcej w poniższym linku:

Oberek

Jest tańcem żywym i dynamicznym. Tańczy się go w parach, a tym co go wyróżnia jest ogromna ilość obrotów. Często towarzyszą mu najróżniejsze przyśpiewki, a także przytupy. Więcej w poniższym linku:

Dziś tańce ludowe tańczone są przez szereg zespołów, których nie brakuje w każdym praktycznie regionie Polski. Powstały również zespoły narodowe: Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze” oraz Zespół Pieśni i Tańca Śląsk.